علل سرطان چیست :

برای شناخت علل سرطان باید سلولهای بدن در حالت طبیعی، یک الگوی زندگی خاصی را پیروی می کنند که در نتیجه آن رشد میکنند، تکثیر میشوند و بعد از زمان مشخصی نیز می میرند. تعداد کل سلولهای بدن انسان در حدود یکصد تریلیون میباشد و روزانه میلیاردها سلول جدید تولید و جایگزین میشوند .
سلولهای سالم دارای ساعت بیولوژیکی بوده و تا زمانی زندگی میکنند که بدن به آنها احتیاج دارد. اگر عاملی سبب شود که تعدادی از سلولهای بدن آسیب ببینند، این سلول های آسیب دیده خود را از بین میبرند تا توسط تکثیر سلولی با سلولهای جدید جایگزین شوند.
اما اگر شرایط طبیعی بدن تغییر نموده و یا سلولهای بدن در معرض آسیب مداوم قرار گیرند، مکانیزم بقا در سلول ممکن است باعث تغییراتی در DNA گردد که سلول بتواند در شرایط جدید زنده بماند. این پدیده جهش سلولی (mutation) نام دارد، که در آن سلولهای عادی بدن تبدیل به سلولهای سرطانی میشوند.

سلولهایی از بدن که آسیب میبینند و به کمک مکانیزم بقا موفق میشوند زنده بمانند ممکن است دیگر الگوی سابق خاص زندگی طبیعی خود را دنبال نکنند. این سلولهای تغییر یافته، ساعت بیولوژیکی سلولهای سالم را ندارند و میتوانند طولانی مدت به زندگی و تکثیر سلولی ادامه دهند. در برخی افراد، این سلولهای جهش یافته خارج از کنترل رشد و تکثیر مینمایند و در نهایت غده هایی را در بدن شکل میدهند.
سلولهایی که در معرض آسیب قرار میگیرند ولی موفق میشوند به کمک مکانیزم بقای سلولی زنده بمانند، سلولهایی هستند که جهش کرده اند تا مقاوم شده و زنده بمانند.
جهش سلولها در حقیقت مکانیزم طبیعی سلولهای بدن برای بقا و ادامه زندگی میباشد و شاید بتوان گفت که بدون جهش سلولی و سرطان، مردم زودتر مریض میشوند و می میرند .

نکته :

علل سرطان همان سلولهایی از بدن هستند که در گذشته سلول سالم بوده اند ولی در نتیجه آسیب سلولی و سپس جهش، تبدیل به سلولی متفاوت میشوند.

سیستم ایمنی بدن معمولا قادر به تشخیص علل سرطانو از بین بردن سلولهای آسیب دیده میباشد، اما در مقابل سلولهای جهش یافته که توسط مکانیزم بقا در سلولها به وجود آمده اند واکنشی نشان نمیدهد. تومورهای سرطانی همانند سلولهای عادی میتوانند از سیستم ایمنی بدن برای بقا استفاده کنند و سیستم هشدار دهنده بدن آنها را به عنوان خطر در نظر نمیگیرد. در نتیجه فرد ممکن است تا مرحله ای که سرطان به مرحله بدخیم نرسد، هیچ دردی یا علائمی از سرطان احساس نکند.
ابتلا به سرطان در سنین پایین احتمال کمتری دارد. در دوران اولیه زندگی هر انسان، سلولهای عادی با سرعت بیشتری تقسیم میشوند تا فرد بتواند رشد کند.
در نتیجه تولید فراوان سلولهای سالم، سلولهای سرطانی همیشه در اقلیت بوده و معمولا قادر به ایجاد مشکلات نیستند.

اما بعد از تکمیل رشد و با افزایش سن (به ویژه بعد از ۴۰ سالگی)، نرخ تولید و تکثیر سلولهای سالم محدود میشود و بدن فقط زمانی سلولهای جدید به تعداد فراوان میسازد که گروهی از سلولهای بدن به صورت قابل توجه از بین بروند و نیاز مبرم به جایگزینی داشته باشند.
هرچه قدر میزان آسیب سلولی بیشتر و طولانی تر باشد (به دلیل روش یا محل ناسالم زندگی) و یا هرچه میزان تعمیر سلول های آسیب دیده کاهش یابد (به دلیل افزایش سن و کھولت)، درصد بیشتری از سلولهای بدن به سلولهای سرطانی تبدیل میشوند.

نکته :

در سنین بالاتر به دلیل اینکه میزان تولید سلولهای سالم جدید کاهش پیدا میکند، ادامه آسیب سلولی در سنین بالا خطر پدیدار شدن سرطان را افزایش میدهد.
در حقیقت در بدن جوان، تعمیر سلولی به صورت موثر انجام میشود و سلولهای پیر یا معیوب با سلولهای جدید جایگزین میشوند، اما با بالا رفتن سن، فرایند بازسازی سلولهای معیوب ضعیف تر میگردد.
دکتر اوتو وار برگ (Otto Heinrich Warburg) متخصص بیوشیمی در آلمان و برنده جایزه نوبل فیزیولوژی در سال ۱۹۳۱، موفق به کشف مکانیزم و نحوه سرطانی شدن سلولهای بدن انسان برای اولین بار به صورت آزمایشگاهی گردید .
در آزمایشهای او تاثیر اسیدی بودن خون بر سرطانی شدن سلولهای بدن مورد بررسی قرار گرفت که بر مبنای قرار دادن سلولهای سالم در معرض اکسیژن و دی اکسید کربن با غلظتهای متفاوت بود.
او مشاهده نمود که سلول های عادی بدن در محیطی که حالت اسیدی داشته باشد تبدیل به سلول های سرطانی میشوند. دکتر وار برگ متابولیسم رشد تومورها را بررسی نمود و دریافت که محیط اسیدی با PH پایین (کمتر از ۶) باعث ایجاد سلول های سرطانی میشود.
میزان اسیدی بودن (PH) و میزان اکسیژن در خون رابطه مستقیمی دارند و حالت اسیدی تر به معنی پایین تر بودن میزان اکسیژن در خون میباشد. تولید اسیدلاکتیک و دی اکسید کربن به میزان بالا در بدن باعث میشوند که حالت اسیدی به وجود آید.

دکتر واربرگ نشان داد که :

غلظت بالای دی اکسید کربن در خون سبب تبدیل شدن سلولهای عادی بدن به سلولهای سرطانی و از علل سرطان می گردد. زمانی که خون اسیدی میشود، قابلیت هموگلوبین برای حمل اکسیژن کاهش مییابد و در نتیجه اکسیژن رسانی به سلولها به طور موثر انجام نمیگردد.
هرچه خون اسیدی تر باشد، احتمال تبدیل شدن سلولهای بدن به سلولهای سرطانی بیشتر است. تمام سلولهای عادی بدن به طور مطلق به اکسیژن نیاز دارند، اما سلولهای سرطانی با اکسیژن کم نیز قادر به ادامه زندگی میباشند (یک قانون بدون استثناء).

• راز غلبه بر سرطان که دکتر واربرگ کشف نمود، استفاده از چیزی است که به تمام موجودات روی زمین زندگی میبخشد: اکسیژن

سلولهای طبیعی بدن اگر میزان اکسیژن در آنها از یک میزان خاص پایین تر باشد، بعد از مدتی ممکن است به سلولهای سرطانی تبدیل شوند و افزایش اکسیژن در اطراف سلولهای سرطانی سبب توقف تکثیر آنها می گردد.

نکته :

اما چالشی که استفاده عملی از اکسیژن برای درمان سرطان را مشکل نمود، پیچیده بودن فرایند افزایش آن در سلولها بود. قابلیت انحلال گاز CO2 در خون  ۲۲ برابر بیشتر از قابلیت انحلال اکسیژن در خون میباشد و به طور طبیعی خون بیشتر تمایل دارد که CO2 را در خود محلول داشته باشد و اسیدی گردد.
قابلیت حل شدن اکسیژن در خون پایین است و ظرفیت گلبولهای قرمز خون برای حمل اکسیژن محدود میباشد. در نتیجه افزایش غلظت اکسیژن در هوای ورودی به ریه ها لزوما باعث اکسیژن رسانی بیشتر به سلولهای بدن نمیشود و حتی ممکن است باعث حضور اکسیژن آزاد او به هم خوردن نسبت طبیعی گازهای موجود در خون گردیده و مسمومیت ایجاد کند.
در نتیجه، انجام روشی که بتواند به صورت موفق میزان اکسیژن رسانی به سلولها را افزایش دهد و حالت بدن را قلیایی نماید، به صورت یک معمای حل نشده در زمان دکتر واربرگ باقی ماند.
دکتر گوردون ادواردز برنده جایزه آینده بدون رادیواکتیویتی در کانادا، بعد از سالها تحقیق بر روی ایمنی در صنعت انرژی هسته ای، موفق به درک مکانیزم سرطانی شدن سلولهای بدن در معرض رادیواکتیویتی و علل سرطان گردید.
بر اساس نتایج تحقیقات دکتر ادواردز، سلولهایی که به دلیل در معرض بودن به رادیواکتیویتی می میرند چندان مشکل ساز نیستند، از آنجا که بدن معمولا میتواند آنها را با سلولهای جدید جایگزین نماید.
ولی سلولهایی که به کمک جهش سلولی قادر میشوند در معرض رادیواکتیویتی زنده بمانند، ممکن است علل سرطان باشند .

این درک جامع از علل سرطان و نحوه سرطانی شدن سلولها، به نوعی معمای چگونگی شروع و توسعه سرطان در بدن را برای انواع مختلف سرطان پاسخ میدهد.

تشعشعات رادیو اکتیو :

زمانی که آسیب سلولها به دلیل در معرض بودن به سطح بالایی از تابش تشعشعات رادیو اکتیو باشد، سلولهایی که در اثر رادیواکتیویتی میمیرند مشکل ساز نیستند، ولی سلولهایی که با تغییر در DNA قادر به زندگی تحت تشعشعات رادیو اکتیو میشوند و جهش میکنند، ممکن است به سرطان توسعه یابند .
هر چه میزان یا مدت زمان در معرض بودن به تشعشعات بیشتر باشد، تعداد سلولهای بیشتر و بیشتری به سلولهای جهش یافته تبدیل میشوند.
از آنجا که تشعشعات رادیواکتیو، اعضای زیادی از بدن را همزمان تحت تاثیر قرار میدهند، میزان تبدیل شدن سلولهای عادی به سلولهای سرطانی بسیار بیشتر از حالتی خواهد بود که فقط سلولهای یک عضو خاص آسیب میبینند.
در نتیجه، سرطان در اثر تشعشعات مواد رادیواکتیو بسیار جدی میباشد. این آسیب سلولی ممکن است به دلیل ورود مواد رادیواکتیو به بدن از طریق آب، هوا و غذا و یا تنفس هوای آلوده به گاز رادیو اکتیو باشد.
در اثر ورود طولانی مدت مواد رادیواکتیو به بدن، سلولهای عادی توسط مکانیزم بقا به سلولهایی تبدیل میشوند که در DNA تغییر نموده، جهش می کنند و قادر به زندگی تحت تشعشعات رادیو اکتیو میشوند.
هرچه ورود مواد رادیو اکتیو به بدن تداوم بیشتری داشته باشد، تعداد بیشتر و بیشتری از سلولهای بدن جهش می کنند و به سلولهای سرطانی تبدیل میشوند.
توقف و یا کاهش در معرض بودن به مواد رادیواکتیو نیز به محدود شدن رشد و تکثیر این سلولهای جهش یافته منتهی میشود.

نور خورشید :

اگر پوست بدن در معرض اشعه های مخرب نور خورشید قرار گیرد، سلولهای روی سطح پوست آسیب میبینند.
در شرایطی که اکسیژن رسانی به سلولهای پوست کافی باشد، آن دسته از سلولها که در اثر تابش مخرب نور خورشید آسیب میبینند و می میرند مشکل ساز نیستند، چون تکثیر سلولی آنها را با سلولهای سالم جایگزین میکند.
اما آن سلولهایی مشکل اصلی هستند که در جریان این آسیب سلولی دچار تغییراتی در DNA شده و قادر به زنده ماندن میشوند.
این سلولهای زنده مانده از آسیب، سلولهایی هستند که از این پس قادر هستند در شرایط جدید (یعنی در معرض نور شدید) به زندگی ادامه دهند.
از این پس نیز در معرض بودن به نور شدید خورشید، شرایط مطلوب برای این سلول های تغییر یافته (سرطانی) می باشد و هرچه فرد بیشتر در معرض نور مخرب خورشید قرار گیرد، رشد و تکثیر این سلولهای سرطانی نیز بیشتر میگردد.
اما با دوری از در معرض بودن به نور خورشید، شرایط مناسب برای رشد سلولهای سرطانی از بین میرود و تکثیر آنها نیز ممکن است متوقف شود.

آسیب سلولی به دلیل عفونت :

اگر آسیب سلولی به دلیل عفونت در یکی از اعضای بدن باشد (مانند عفونت معده توسط نمک)، عفونت باعث مرگ تعدادی از سلولهای بدن در آن عضو میگردد.
اما بعضی از سلولهای بدن نیز در محل عفونت، در DNA تغییر می کنند و قادر به زنده ماندن در شرایط جدید میگردند (یعنی به سلولهای سرطانی تبدیل میشوند).
اگر عفونت التیام یابد، علل سرطان و شرایط مساعد برای رشد این سلولهای سرطانی (محیط عفونی) از بین رفته و رشد و تکثیر آنها محدود می گردد.
اما اگر عفونی شدن به طور طولانی مدت ادامه یابد و یا به دفعات تکرار شود، شرایط برای رشد و تکثیر این سلولهای سرطانی که در اثر عفونت ایجاد شده اند مهیا می شود و در نهایت به تشکیل غده سرطانی در محل عفونت منجر میگردد.
اگر آسیب دیدن سلولها به دلیل اسیدی بودن خون و کمبود اکسیژن در سلولهای بدن باشد، بالا رفتن غلظت دی اکسید کربن در سلولهای بدن منجر به مرگ بعضی از سلولها میگردد.
سلولهایی که در اثر غلظت بالای گاز دی اکسید کربن خفه میشوند و میمیرند مشکل بزرگی محسوب نمیشوند، ولی سلولهایی که با وجود کمبود اکسیژن همچنان زنده میمانند خطرناک هستند .
این سلولها در حقیقت توانسته اند در DNA به کمک مکانیزم بقا تغییر کرده و به سلولهای سرطانی تبدیل شوند. اسیدی شدن خون، علل سرطان میباشد.
از آنجا که تمامی سلولهای بدن با خون در تماس هستند، اسیدی بودن خون میتواند تعداد زیادی از سلولهای بدن را تحت تاثیر قرار داده و به سلولهای سرطانی تبدیل کند.

نکته :

شکل گرفتن سلولهای سرطانی در عضوی از بدن همچنین میتواند به دلیل غیرفعال بودن آن عضو باشد .
قلب هیچگاه به سرطان مبتلا نمی گردد از آنجا که به طور پیوسته کار میکند، اما در اعضایی از بدن که تحرک فیزیکی اغلب بسیار کمتر است (مانند داخل جمجمه سر، پستانها و پروستات)، خطر شکل گیری سلولهای سرطانی بیشتر است.
پستانها در زنان از بافت مخصوصی تشکیل شده اند که در مواقع لزوم شیر و همچنین بافت چربی تولید میکنند، در نتیجه در اغلب اوقات فعالیت فیزیکی قابل توجهی ندارند و میزان جریان خون در آنها پایین تر از اعضای فعالتر بدن است.