محصولات تراریخته :

غذاهای تراریخته (به خصوص برنج) سبب مشکلات سلامتی می گردند، در حالی که سالانه مقادیر زیادی برنج تراریخته و آلوده به سموم , به ایران وارد میشوند و البته تولید برنج تراریخته در ایران اجرایی نیز شده است.

قسمت عمده ذرت تولید شده در شرق آسیا از جمله تایلند، تراریخته است که به سراسر دنیا (از جمله ایران) صادر میشود.

به همین دلیل محصولات تولید شده از ذرت (تراریخته) مانند ذرت مکزیکی، ذرت بو داده، پفک و کرن فلکس و همچنین مرغهایی که با ذرت تغذیه میشوند، امکان دارد سرطان زا باشند.

در سالهای اخیر، بیش از ۵۰٪ مواد غذایی و میوه های وارداتی به ایران از نوع تراریخته بوده اند و جای تعجب نیست که آمار سرطان در ایران در این مدت شیب افزایشی داشته است.

وسعت زمینهای خوب و مرغوب جهت کشاورزی محدود میباشد.

برخی از مناطقی که امروزه انسانها در آنجا ساکن شده اند از نظر آب و هوایی به گونه ای هستند که سردسیر و فاقد آفتاب کافی می باشند (مثل شمال اروپا) ,یا در نواحی هستند که زمینها اغلب خشک و غیرقابل کشاورزی هستند (مانند استرالیا) و یا به دلیل سمی بودن منابع آب و خاک به عناصر سنگین مانند غرب اروپا، کانادا و شمال آمریکا، محصولات کشاورزی خود ممکن است سر منشاء سرطان باشند.

به همین دلیل آلودگی خاک و آب به فلزات سنگین سمی و رادیواکتیو یکی از مشکلات بزرگ در تولید محصولات کشاورزی میباشد.

فلزاتی نظیر اورانیوم و عناصر واپاشی شده از آن که در پوسته زمین وجود دارند و در همه جا پراکنده شده اند، میتوانند از طریق خاک و آب به میوه ها و سبزیجات منتقل شوند.

در کشورهایی مانند استرالیا، کانادا، غرب اروپا و قزاقستان، آلودگی خاک و منابع آب به فلزات سنگین و رادیواکتیو مانند سرب و رادیوم در بیشتر مناطق قابل توجه میباشد.

بر اساس مطالعه ای در انگلستان در سال ۲۰۱۵، خاک و آب در بیشتر مناطق الودگی زیاد به فلزات سنگین دارند و در نتیجه تولید میوه و سبزیجات ارگانیک در این کشور در عمل غیر ممکن است با وجود اینکه فروشگاه های انگلیسی همچنان محصولات به اصطلاح ارگانیک می فروشند که واقعی نیستند.

برخی کشورهای صنعتی برای تولید محصولات با آلودگی پایین تر، کشاورزی را در خاک کشورهای دیگر (کشاورزی فرا مرزی) انجام میدهند جایی که در آنجا خاک و آب مورد استفاده در کشاورزی آلودگی پایین تری دارند و دسترسی به نور خورشید نیز مناسب تر میباشد.

سپس این محصولات به کشورهای صنعتی فرستاده میشوند.

هر چند این محصولات کشاورزی فرامرزی به دلیل طی مسافت طولانی تا رسیدن به مقصد، تازه نیستند و کمک قابل توجهی به سلامت مصرف کنندگان این محصولات نمی کنند.

محصولات کشاورزی صنعتی که از کشورهای دور دست میرسند، اگر طبیعی باشند با گذشت زمان در طی این مسافت طولانی فاسد میشوند.

یکی از روشهای مورد استفاده برای جلوگیری از فساد میوه ها، پوشش پوست میوه با واکس و یا نوعی روغن است که از تبخیر آب و خشک شدن میوه ها جلوگیری میکند. اما به این ترتیب، پوست میوه هایی نظیر سیب که بهترین قسمت آنها محسوب میگردند، غیرقابل استفاده میشوند.

در این روش، میوهها معمولا ظاهری خوب دارند، اما در داخل، کهنه و غیر مفید میگردند و علاوه بر این، باکتریهای مفیدی که درون میوه زندگی میکنند نیز از بین میروند.

برای افزایش ماندگاری محصولات کشاورزی، از مواد نگهدارنده و یا دستکاری ژنتیکی نیز استفاده میشود که باعث میگردد مواد غذایی حتى پس از گذشت زمان طولانی فاسد نشوند.

روش دیگر برای افزایش ماندگاری غذاها و تاخیر ایجاد کردن در رسیده شدن میوه ها، استفاده از تابش اشعه (Food iradiation) به مواد غذایی میباشد که در برخی کشورها مانند آلمان به طور محدود مجاز میباشد، اما در کشوری مانند برزیل، استفاده از این روش در مورد بیشتر انواع غذا آزاد است .

آبمیوه های پاکتی نیز که از پودر و کنسانتره میوه های تراریخته و ارزان قیمت تولید میشوند، برای سلامتی مفید نیستند.

حتی اگر دارای این برچسب باشند که محتوی ۱۰۰٪ آبمیوه هستند و فاقد مواد نگهدارنده میباشند و ممکن است خطر ابتلا به سرطان را افزایش دهند.

در کشورهایی مانند آمریکا، برای تولید محصولات کشاورزی از برخی هورمونها (مانند هورمون اتفون در تولید گوجه فرنگی) نیز استفاده میشود که متاسفانه در ایران نیز برخی متولیان کشاورزان با تقلید از کشاورزی صنعتی آمریکا، از این گونه هورمونها در تولید گوجه فرنگی استفاده میکنند .

به عقیده دکتر هری هاکسی، در آمریکا مصرف گوجه فرنگی تولید شده به روشهای صنعتی یکی از عوامل افزایش نرخ ابتلا به سرطان در این کشور شده است

دستکاری ژنتیکی محصولات کشاورزی :

در کشورهایی که از کشاورزی صنعتی استفاده میکنند، محصولات کشاورزی (حتی نوع به اصطلاح ارگانیک) معمولا به صورت کال و نارس برداشت میشوند تا دوام بیشتری داشته باشند و فاسد نشوند و سپس میوه ها تغییر رنگ داده میشوند.

میوه کال به دلیل نرسیده بودن، میتواند عمر طولانی تری داشته باشد تا بتواند به دوردست فرستاده شود.

بیشتر میوه ها نظیر پرتغال، در زمانی که همچنان کال و سبز هستند چیده میشوند و سپس در حین انتقال به مقصد، به نارنجی تغییر رنگ میدهند.

این رنگ آمیزی پرتقال معمولا توسط گازهایی نظیر اتیلن انجام میشود که کلروفیل سبز رنگ را از بین برده و رنگ نارنجی را در آن پدید می آورد

بعضی شرکتها نیز از مواد پاک کننده (detergent) برای تغییر رنگ میوه ها از سبز به نارنجی استفاده میکنند.

از مواد شیمیایی برای تغییر طعم و مزه میوه و سبزیجات نیز استفاده میشود.

میوه های کال که روی درخت و توسط آفتاب نرسیده باشند، فاقد مواد معدنی و ویتامین ها به اندازه کافی میباشند و در نتیجه کمک چندانی به سلامتی نمیکنند.

در بحث تولید محصولات ارگانیک، استفاده نکردن از کود و سم شیمیایی یا دستکاری نکردن ژنتیکی محصولات کشاورزی مهم است.

اما اگر محصولات کشاورزی در خاک حاصلخیز و توسط آب غیر آلوده رشد نیافته باشند و به صورت طبیعی بر روی درخت یا بوته زیر نور طبیعی خورشید کاملا نرسیده باشند، فاقد خاصیت محافظت کننده از بدن خواهند بود.

زمان برداشت محصول :

مطالعات انجام شده در آلمان نشان داده اند که غلظت فلزات سنگین رادیواکتیو در میوه ها با افزایش سن آنها به طور قابل توجهی کاهش مییابد .

به عنوان مثال انگوری که کاملا رسیده باشد، حاوی مقادیر بسیار کمتری از فلزات سنگین در مقایسه با غوره میباشد.

در نتیجه، زمان برداشت محصول بسیار حائز اهمیت میباشد و هر چه میوه ها رسیده تر باشند، آلودگی آنها به فلزات رادیواکتیو کمتر است (برای سلامتی مفیدترند).

ولی اگر میوه ها زودتر از موعد و به صورت کال و نارس چیده شوند، حاوی مقادیر بیشتری از فلزات سنگین هستند و در نتیجه خطر ابتلا به سرطان را افزایش میدهند.

در محصولات کشاورزی صنعتی که نارس چیده میشوند و بعد تغییر رنگ میدهند و یا محصولات کشاورزی تراریخته که در آن میوه ها زود رشد داده شده و چیده میشوند، آلودگی به فلزات سنگین قابل توجه بوده و آنها نه تنها برای سلامتی مفید نیستند، بلکه سبب بروز سرطان میشوند.

میوه های رسیده حاوی ویتامینها و مواد معدنی مفید هستند و بدن را قلیایی می کنند، ولی میوه های کال چیده شده و نارس، بدن را اسیدی می کنند و در آنها آلودگی به فلزات سنگین نیز قابل توجه میباشد.

محصولات کشاورزی آلوده به فلزات سنگین و رادیواکتیو در حین عبور در روده سبب آسیب سلولی شده و در طولانی مدت باعث بروز سرطان روده میگردند.

برخی کشورهای صنعتی که با مسئله آلودگی طبیعی بالا در خاک روبرو هستند، از خاک مصنوعی و یا شن برای کشاورزی استفاده میکنند تا محیط رشد گیاهان به فلزات رادیواکتیو یا سمی آلودگی نداشته باشد (هر چند آب مورد استفاده در کشاورزی در این کشورها همچنان آلوده به فلزات سنگین رادیواکتیو میباشد).

خاک مصنوعی فاقد همه عناصر حیاتی لازم برای سلامتی میباشد و تغذیه گیاهان در این روش نیز با استفاده از مخلوط کودهای شیمیایی و اسیدهای مختلف انجام میگردد.

به همین دلیل این محصولات خواص زندگی بخش میوه ها و سبزیجات طبیعی را نخواهند داشت.

در کشورها با خاک حاصلخیز (مانند ایران) که عناصر حیاتی زیادی از خاک به میوه ها و سبزیجات منتقل میشوند، کشاورزی صنعتی در خاک مصنوعی (که به عنوان روشهای نوین تبلیغ میشوند) منطقی نیست و به بهبود سلامت و کاهش خطر ابتلا به سرطان کمکی نمی کند.

در مورد کیفیت آب مورد استفاده در کشاورزی و دامداری، آبهای سطحی در رودخانه ها معمولا آلودگی کمتری به فلزات سنگین دارند.

اما آبهای چاه که از قسمت های عمیق تر زمین برداشت میشوند، ممکن است حاوی مقادیر بیشتری از عناصر رادیواکتیو نظیر رادیوم باشند.

در صورت استفاده از این آبهای عمیق در دامداری و کشاورزی، ممکن است محصولاتی تولید شوند که برای سلامتی انسان مفید نباشند.